30 kwietnia

Pasteloza, celoza, majówkoza. 23-29 kwietnia

Pasteloza, celoza, majówkoza. 23-29 kwietnia
Witajcie w ten piękny, majówkowy tydzień. Jestem w domu. Przez okno zagląda mi słońce, na parapecie prężą się tulipany, a w wazonie pachnie świeży bez. Idealnie, prawda?

wiosenne żółte tulipany

No dobra, za oknem wyje mi właśnie alarm, a za ścianą sąsiadka wydziera się do telefonu, ale to i tak tylko drobne ryski na tym perfekcyjnym obrazie ;-) Takie poniedziałki to naprawdę można mieć: przyjemne, bezbolesne, człowiek wyspany (no w miarę), nie trzeba w pośpiechu wyskakiwać z łóżka, tylko można się przeciągać nawet do południa...


Przegląd tygodnia

Co się działo w zeszłym tygodniu? Częściowo opisałam to już na Facebooku.


W biurze przez cały tydzień mieliśmy... wojny klimatyzatorowe. Od efektu cieplarnianego po syberyjskie mrozy. Od ponad 30 stopni, w których tracę zdolność myślenia i przytomność po 16 stopni. Amplituda jak na Saharze, co? To musiało się tak skończyć: stałam się pierwszą ofiarą konfliktu interesów i zachorowałam przez klimę, zanim stało się to modne. Tym sposobem moja majówka zaczęła się w czwartek, choć niestety od wizyty u lekarza i przespania kilkunastu godzin w ciągu doby.

Na samą myśl mi słabo.

Troszkę bardziej na myśl, że byłam chora we własne urodziny. Cóż, kiedyś musiałam się dowiedzieć, jak to jest :-)

Z drugiej strony jednak, widzę już, że to mi było potrzebne. W czwartek byłam wręcz niezdolna do wysiłku intelektualnego - potrafiłam jedynie tępo się gapić w TV lub w telefon. W weekend odzyskałam dopiero jakąś energię. A jutro będzie ogień, bo co jak co, ale w domu to siedzieć nie zamierzam, kiedy taka ładna pogoda za oknem. Trzeba się ruszyć, bo rowery miejskie stygną ;-)

Najnowsze wpisy

Na blogu w tym tygodniu:

Olśniewające okna, festiwal żenady i zapach PRL


Odrobina zen w smartfonie czyli nowy ASUS Zenfone 4


Standardowo, trzymam rytm 2 wpisów tygodniowo. Może teraz uda mi się dodać coś więcej - w sumie, tyle wolnego, to szkoda nie wykorzystać odrobiny tego czasu na pisanie, prawda?

Przegląd internetów

Wszyscy tym żyją: puszczają w TV, linkują na Facebooku i pokazują wszędzie, gdzie tylko się da. Metallica zagrała w Polsce Wehikuł czasu Dżemu. Ja usłyszałam wczoraj i na początku myślałam, że to jakieś nagranie z karaoke, ale kontekst zmienił wszystko. Kiedy Amerykanin śpiewa po polsku, najprawdopodobniej po raz pierwszy w życiu, bo chciał zrobić coś fajnego na koncercie w Polsce, to wybaczcie, ale tego nie można za bardzo hejtować. Jestem pod wrażeniem! 

Jak widzicie, Rob Trujillo miał cel: zaśpiewać coś miejscowego. W Czechach Jožin z bažin, w Polsce - Wehikuł czasu... I co? I zrealizował go. A co z Wami? Podrzucam Wam konkretny i kompletny poradnik, jak realizować cele. Bo kto z Was wiedział, że na przykład wizualizacje mogą zaszkodzić? Łukasz Jakóbiak na pewno nie, więc może od razu i jemu podrzućcie.. ;-) 

Nie nosiłabym majtek w tak paskudnych kolorach czyli warszawski problem, który wcale nie jest tylko warszawski. Pasteloza - czy to da się leczyć i czy w ogóle warto?

Co u Was? Co planujecie na majówkozę majówkę?

Obserwuj mój blog lifestylowy na:
Photobucket    Photobucket    Photobucket

27 kwietnia

Odrobina zen w smartfonie czyli nowy ASUS Zenfone 4

Odrobina zen w smartfonie czyli nowy ASUS Zenfone 4
Jakiś czas temu zauważyłam, że moje telefony muszą mieć w nazwie cząstkę -phone/-fone: MyPhone, Zenfone... Naturalną konsekwencją takiego stanu rzeczy wydawał się następca w postaci iPhone'a... ale not yet.

Wciąż jednak udaje mi się utrzymywać tendencję wzrostową i wymieniać telefony na lepsze, droższe i bardziej wydajne. Być może to wynik mojej błyskawicznie rosnącej w ostatnich latach wiedzy na ich temat, a być może po prostu - coraz większych potrzeb.

Okazało się jednak, że "zen" w nazwie też musi być. Zen + phone... Co otrzymujemy? Zenfone!

ASUS Zenfone 4

Tak oto w moim ręku niedawno znalazł się nowiutki, pachnący ASUS Zenfone 4 (ZE554KL) i czas napisać, jak się sprawdza.


Jest to jeden z ciekawszych smartfonów ze średniej półki, jakie niedawno pojawiły się na rynku. Tutaj wspomnę, że ponoć nie będzie go jednak w ofercie polskich operatorów, więc pewnie nie trafi do wielu rąk. Raczej do tych, którzy świadomie go wybiorą, dysponując budżetem na poziomie 2k.

Moje pierwsze wrażenia to był jeden wielki zachwyt. Nad stylowym opakowaniem (czarne pudełko, napisy w kolorze różowego złota). Nad designem, od którego nie można oderwać wzroku (mam na myśli tylny panel, przód akurat wiele się nie różni od modeli konkurencji). Nad jakością wyświetlacza (co prawda nie AMOLED jak w jego flagowej wersji, ale rozdzielczość wciąż bardzo przyjemna). Nad jakością dźwięku w słuchawkach...

ASUS Zenfone 4

Te niepohamowane zachwyty usprawiedliwia jednak przede wszystkim fakt, że jego poprzednik (mówię o moim Zenfonie Max) był jednak o połowę tańszym i słabszym wydajnościowo smartfonem. Jego główną zaletą była potężna bateria, która wystarczała nawet na 2-3 dni bez ładowania. Niestety, w starciu "wydajność vs. wytrzymała bateria" Max nieco poległ, jak i większość tego typu smartfonów. Coś za coś - pamiętajmy też, że kosztował niespełna 1000 zł. W takiej kwocie nie można oczekiwać zbyt wiele.

Zenfone 4 to starcie wygrywa. W sensie, widzę wyraźnie, że działa na jednym ładowaniu znacznie krócej (a wyobraźcie sobie, jakie muszę mieć złe nawyki po telefonie, którego niemalże nie dawało się rozładować!), ale wciąż jest to przyzwoity wynik. Przy normalnym użytkowaniu cały dzień powinien wytrzymać bez najmniejszego problemu - i u mnie wytrzymuje. Nawet więcej - bo dokładnie to ok. 1,5 dnia.

Zawsze możemy się też posiłkować trybami oszczędzania energii czy też podładowaniem przed wyjściem. Telefon obsługuje technologię szybkiego ładowania ASUS MasterBoost, więc wystarczy pół godziny, żeby doładować go do 50%. No i ponoć to korzystniejsze dla obecnych baterii w smartfonach, więc uznajmy, że robię to głównie dla jego zdrowia, a nie z konieczności ;-)

Po dłuższym czasie użytkowania nie mogę się również uczepić płynności działania - wszystko startuje od razu. Crasha zaliczył tylko raz w aplikacji do łapania stworków ;-) Zawiesiła się wtedy na amen przy łapaniu zwierzaka w trybie AR wraz z aparatem foto. Reszta telefonu działała bez zarzutu, ale akurat był mi potrzebny aparat, więc musiałam zrestartować. To była jedyna taka sytuacja.

Mimo to właśnie wymiana telefonu skłoniła mnie do wielkiego powrotu do gry. Plus chęć robienia 8 tysięcy kroków dziennie ;-) Wbudowany żyroskop umożliwia mi wreszcie granie w trybie AR, które w Zenfonie Max nie było niestety możliwe, właśnie z powodu braku wymienionego sensora.

Za największy plus tego telefonu uznaję jednak przede wszystkim brzmienie. Jest po prostu niezrównane! To telefon idealny dla miłośników muzyki. Nie zdawałam sobie do tej pory sprawy, jak bardzo kiepska jakość odtwarzania w telefonie potrafi zniechęcić do słuchania muzyki. Kiedyś słuchałam jej non stop, gdy tylko wychodziłam z domu - i bez słuchawek bym nie wyszła. Od kilku lat jednak jakoś nie czułam tej potrzeby aż tak bardzo i słuchałam, ale raczej sporadycznie, raczej z laptopa... Teraz widzę, że to była moja podświadoma reakcja na niespecjalną jakość dźwięku, która towarzyszyła mi, odkąd zamieniłam Sony na inne modele. Dopiero Zenfone 4 wszystko zmienił.

ASUS Zenfone 4

Jego wbudowany kreator audio ma w swojej pamięci niezliczoną ilość profili dostosowanych do słuchawek różnych producentów, które pozwalają najlepiej wykorzystać ich możliwości. Bez problemu znalazłam tryby do moich słuchawek Philips SHE3590 oraz do dołączonych do zestawu ASUS ZenEar (swoją drogą, są naprawdę przepiękne). Nie udało mi się tylko w ten sposób podłączyć moich bezprzewodowych Aukey. Bałam się trochę przez to, że brak domyślnego profilu wpłynie na jakość - i tu zostałam mile zaskoczona. Jest naprawdę nieźle :-)

Zenfone 4 jest też bardzo poręczny i wygodny w obsłudze. Na tyle, że mnie, mistrzyni upuszczania telefonu (poprzedni Zenfone wylądował na ziemi niezliczoną ilość razy) nie udało się go jeszcze upuścić - zawsze jakoś udaje mi się go złapać, zanim się spotka z podłożem. Myślę, że to po części także zasługa dołączonego do zestawu silikonowego case'a, który poprawia chwyt. Sam w sobie Zenfone ma przepiękny panel tylny, ale też wyjątkowo śliski, więc nie odważyłam się jeszcze używać go bez case'a. Na szczęście, etui jest przezroczyste, więc wciąż widać te zachwycające refleksy światła na obudowie. Drobnym minusem jest też to, że telefon łapie odciski palców nie tylko na czytniku. Trochę mnie to wkurza, ale nie jest to problem tylko i wyłącznie tego modelu.

Co do czytnika linii papilarnych - brawo za umiejscowienie pod ekranem, a nie z tyłu. To domyślne miejsce, które intuicyjnie naciskamy, gdy chcemy odblokować telefon i ciężko byłoby walczyć z tym przyzwyczajeniem.

Podsumowując: to bardzo dobry smartfon. Piękny wizualnie i wewnątrz. Mile zaskoczył mnie minimalizm producenta i to, że tym razem nie zastałam miliona niepotrzebnych mi aplikacji. Były tylko te, których potrzebowałam. Brakuje mi jedynie jakiegoś odtwarzacza muzycznego - ten, który był w poprzednim Zenfonie, był naprawdę przyzwoity. Poza tym jednak jest naprawdę płynny, wydajny i dobrze zoptymalizowany, więc przeskok z baterii 5000 mAh na 3300 mAh nie był wcale bolesny.

Boli mnie tylko jedno. To, że smartfony z USB typu C jeszcze nie są zbyt popularne... i w efekcie, po przyzwyczajeniu się do tego, że gdzie nie pójdę, zawsze ktoś tam będzie miał pasującą ładowarkę, teraz żyję w strachu. No i sama mam tylko jedną, jedyną ładowarkę, która pasuje do mojego telefonu i milion tych ze złączem micro USB. Nie mogę się też w pełni przestawić na USB typu C... bo pozostałe urządzenia (słuchawki, głośnik, czytnik) mam pod micro. Mam jednak nadzieję, że za kilka lat się to wszystko unormuje ;-)

Na razie mogę się co najwyżej posiłkować odpowiednią przejściówką.

A Wam jak podoba się ten smartfon? Jak myślicie, sprostałby Waszym oczekiwaniom?

Obserwuj mój blog lifestylowy na:
Photobucket    Photobucket    Photobucket

23 kwietnia

Olśniewające okna, festiwal żenady i zapach PRL. 16-22 kwietnia

Olśniewające okna, festiwal żenady i zapach PRL. 16-22 kwietnia
Pierwszy tydzień w nowym miejscu minął błyskawicznie. Z naciskiem na "błysk", "blask" i wszystkie inne słowa kojarzące się ze światłem. Tak się kończy pierwszy szok związany z tym, że wreszcie w biurze mam okna... i szok stopniowo ustępuje miejsca zachwytowi.

okna

Przegląd tygodnia

A skąd te zachwyty? Bo nie tylko okna, ale i miejsca więcej. Bo lepiej przemyślane. Bo krzesła wygodniejsze. Bo przestrzeń ładniejsza. Ogólnie wszystko jest całkiem nieźle zaprojektowane i znacznie bardziej komfortowe niż w poprzednim miejscu. Nawet sobie nie wyobrażałam, że tak to będzie wyglądać - i jestem bardzo miło zaskoczona.


Ogrom tego miejsca i wygód sprawił, że wszyscy poczuliśmy się jak wieśniaczki w "Damach i wieśniaczkach", które przyjeżdżają do wielkiego miasta i robią "Łaaaał, takie to ja tylko w telewizji widziała..."

Tak mnie zatkało, że przez chwilę aż brakło mi contentu na bloga... ale tutaj niezawodna rzeczywistość i moja cudowna administracja mi go dostarczyła.


Dopadła mnie też znowu bezsenność, w wyniku której w piątek obejrzałam i sfotografowałam piękny wschód słońca, i wylądowałam w pracy już po 6 rano... czego akurat wcale nie żałuję, bo i wyszłam dzięki temu wcześniej. Po pracy standardowo - zakupy, potem wpadła mi jeszcze kontrola gazu, z której jak zawsze nic nie wynikło i spędziłam miłe popołudnie z blogiem, a potem w plenerze z książką.

Weekend znowu był połowicznie rowerowy. Zrobiłam wszystko to, co zawsze chciałam i na co zazwyczaj nie było czasu. Odkryłam też, że mamy w mieście sklep, w którym aż czuć zapach PRL-u. Dosłownie. A oprócz tego pustka na półkach, dziwna atmosfera... i wielka atrapa żubra w kącie. Dziwnie. Czułam się, jakbym nieopatrznie wsiadła do wehikułu czasu.

Najnowsze wpisy


Wychylam się przez okno na świat


Prasownica stojąca Philips - czy stanęła na wysokości zadania?


Oprócz tych dwóch wpisów zmieniłam także treść zakładek Współpraca oraz O mnie, a to w sumie prawie tak, jakbym jeszcze dwa wpisy zrobiła ;-)

Przegląd internetów

Najpierw epickie plakaty filmowe z Afryki. To znaczy, nie wszystkie są epickie... ale Desperado jest. I co oni zrobili z Tomciem Cruisem??

Jeśli się obawiacie płacenia kartą w internetach, to sprawdźcie, co o tym pisze Niebezpiecznik. Wychodzi na to, że to jednak bezpieczniejsze niż przelewy. Pod warunkiem, że nie dacie się nabrać na darmowego iPhone'a z MediaMarkt.

No i oczywiście nie mogę pominąć tego, jak Jakub Żulczyk zaorał Taco Hemingwaya. Ogólnie, nie przepadam za twórczością żadnego z panów, ale kiedy odpaliłam T.H. na YouTube to też miałam wrażenie, że wsadziłam sobie do gęby dwie wedlowskie czekolady. I chyba w ogóle nie po drodze mi z tymi Hemingwayami, bo za dziełami Ernesta też nigdy nie szalałam.

I nie będę już linkować, ale mamy na TT telenowelę - bloger się rozwodzi i nie potrafi się powstrzymać przed nieustannym informowaniem o tym świata wszem i wobec. Jak tak dalej pójdzie, to niedługo nawet plemię ludzi Cujareno będzie o tym rozmawiać. Że-nu-ją-ce.

A co tam u Was ciekawego w tym tygodniu?

Obserwuj mój blog lifestylowy na:
Photobucket    Photobucket    Photobucket

20 kwietnia

Parownica stojąca Philips - czy stanęła na wysokości zadania? Opinia

Parownica stojąca Philips - czy stanęła na wysokości zadania? Opinia
Nie lubię domowych obowiązków. Nie lubię jednak też bałaganu. Staram się to wszystko ogarnąć w stylu "Work smarter not harder". Zgodnie z tą zasadą unikam, jak mogę prasowania... albo przynajmniej żelazka. Tak, jestem żelazkosceptykiem, mam żelazkofobię i jeśli żelazka są u władzy, to ja należę do opozycji.

garderoba

Jestem też zdania, że w większości przypadków ubrań nie trzeba prasować - wystarczy je strzepać po wypraniu i dobrze rozwiesić. Ta taktyka sprawdza się znakomicie. Tak naprawdę prasuję tylko nieliczne koszule i bluzki, którym powyższe zabiegi nie pomagają. Nie jestem jednak jakimś superpedantycznym typem, bo zwyczajnie nie mam na to czasu. Multipotencjał ma w końcu swoje prawa ;-)


W sumie to już od ponad roku nie używam zwykłego żelazka. Nigdy nie lubiłam tego mozolnego prasowania na desce. Kanty na rękawach i niedokładnie rozprasowane marszczenia... a potem zastanawianie się po wyjściu: "Czy ja w ogóle wyłączyłam żelazko?". A, no i właśnie żelazkiem załatwiłam sobie nową sukienkę... Dlatego właśnie przestawiłam się na prasowanie parowe. Mam niewielki turystyczny prasowacz parowy, a od kilku dni także parownicę stojącą Philips.

Urządzenie po wyjęciu z kartonu trzeba sobie oczywiście poskładać - ale jest to na tyle proste, że praktycznie nie zaglądałam do instrukcji.

Parownica stojąca Philips

Konstrukcję prasownicy naprawdę mocno przemyślano. Urządzenie posiada zarówno wbudowany wieszak na ubrania, zamontowany na stabilnym, podwójnym stelażu, jak i miejsce na zwykły wieszak na ubrania. Oprócz tego uwzględniono także zamontowanie deski do prasowania - i to jest fantastyczny pomysł. Czasami brakowało mi właśnie czegoś takiego - płaskiej powierzchni pod materiałem. To zdecydowanie ułatwia cały proces. W zestawie jest także rękawica ochronna oraz nasadka ze szczotką.

Korzystanie z prasownicy Philips jest również bardzo proste. Wystarczy wyciągnąć pojemnik na wodę, napełnić go (można wodą z kranu, chyba że macie bardzo twardą wodę - wtedy jest raczej zalecane korzystanie z wody destylowanej), włożyć na miejsce, włączyć urządzenie i przekręcić gałkę, by ustawić pożądany poziom pary. Teraz wystarczy chwilkę poczekać, aż prasownica nagrzeje wodę (i przygotować sobie w tym czasie ubrania do prasowania wraz z wieszakami).

Parownica stojąca Philips

Czas na prasowanie. Zawieszamy ubranie na wbudowanym wieszaku lub na haczyku na wieszak, blokujemy go i prasujemy. Zablokowany wieszak ułatwia zadanie, bo ubrania się nie przemieszczają. Regulacja wyrzutu pary pozwala dostosować ją do potrzeb i rodzaju tkaniny. Sama używam tej największej, bo jest najskuteczniejsza.

Prasowanie parowe jest nieco szybsze niż tradycyjne: unikamy rozkładania deski i mozolnego jeżdżenia po częściach trudnych do wyprasowania. Prawda jest taka, że wystarczy kilka razy przejechać parą po tkaninie, żeby wyraźnie się rozprostowała. Dlatego właśnie można z prasownicy skorzystać nawet w pośpiechu przed wyjściem. Tylko w przypadku grubszych materiałów może to potrwać nieco dłużej. Zadanie ułatwi nałożenie końcówki ze szczoteczką.

I co, pewnie chcecie zobaczyć efekty? Proszę bardzo. Tak wyglądają ubrania po szybkim odświeżeniu (bo na dłuższe oczywiście nie miałam czasu).

Parownica stojąca Philips

Parownica stojąca Philips

Parownica stojąca Philips

Parownica stojąca Philips

Generalnie prasownica Philips zrobiła na mnie bardzo dobre wrażenie. Jestem tylko nieco zawiedziona jej mocą - turystyczne urządzenie parowe ma znacznie silniejszy wyrzut pary. Zapewne o tej sile decyduje przede wszystkim konstrukcja urządzenia - w prasowaczu parowym droga pary od jej wytworzenia do wyjścia jest po prostu krótsza. Na szczęście ostateczny efekt użycia obu urządzeń jest podobny. Drugi, jeszcze mniejszy zawód to deska do prasowania, która wygląda jak biała pielucha nieatrakcyjnie - to jedna z nielicznych rzeczy, które w bieli są takie sobie, szczególnie że jest to biel "wzbogacona" jakimś nieciekawym dla mnie wzorem. Na szczęście, cała reszta prezentuje się dobrze :-)

Poza tym jednak jestem pozytywnie zaskoczona. Gdybym miała osobną garderobę, takie urządzenie na pewno znalazłoby w niej swoje miejsce. Prasowanie parą jest naprawdę szybsze i wygodniejsze, i nic nie przekona mnie już do tradycyjnego żelazka. No i pamiętajmy wciąż, że prasowaczem nie da się spalić ulubionej sukienki, a to jest już naprawdę niezaprzeczalna zaleta.

Słowem: mój entuzjazm jest raczej umiarkowany, ale jestem zdecydowanie po stronie prasownicoentuzjastów.

A jak tam u Was? Prasowanie tradycyjne czy parowe? A może ktoś z Was też się przyznaje do bycia żelazkosceptykiem? ;-)

Post powstał w ramach współpracy

Obserwuj mój blog lifestylowy na:
Photobucket    Photobucket    Photobucket

16 kwietnia

Wychylam się przez okno na świat. 9-15 kwietnia

Wychylam się przez okno na świat. 9-15 kwietnia
Pogoda is a bitch, ponieważ dopóki pracowałam w biurze bez okien, było ładnie. Dziś spędziłam pierwszy dzień w nowej siedzibie i co? Oczywiście, że zrobiło się pochmurno i zaczęło padać. Jednak wciąż szokujące jest dla mnie to, że w ogóle widzę, jaka pogoda jest na zewnątrz. Kto nie pracował choćby przez chwilę "w podziemiu", ten nie zrozumie.


Przegląd tygodnia

Słowo, że nie ma nic lepszego, niż praca w miejscu, w którym nie brakuje naturalnego światła. Nie zdajecie sobie sprawy, jakie ono jest istotne, dopóki nie zostaniecie go pozbawieni. Ja byłam pozbawiona przez jakieś 1,5 roku przez 1/3 doby i to mi wystarczyło, by z wielką radością powitać nowe biuro. Ale żeby móc witać nowe miejsce, trzeba było najpierw pożegnać stare.


Przez cały tydzień przestępowałam nerwowo z nogi na nogę. Było trudno - na dworze pięknie i słonecznie, a ja aż się wyrywałam na zewnątrz. Byle jak najwcześniej wyjść z pracy i iść na spacer lub na rower. Przecież nie można marnować słonecznego dnia, kiedy tak bardzo brakuje mi słońca, prawda? Tak odkryłam kilka fajnych rowerowych tras, bo po godzinach prawie nie złaziłam z roweru.

Byłam też w kinie na Player One i zastanawiam się właśnie, czy dam radę napisać jakąś szybką recenzję.

Długo wyczekiwany piątek nadszedł szybciej niż myślałam. Ledwo minęło południe i nagle zrobił się u nas potężny chaos. Wszyscy latali z taśmami, etykietami i kartonami, bo trzeba było spakować swoje rzeczy i przygotować do przeprowadzki. Myślałam, że zajmie mi to maks. pół godziny, a ze swoim (wcale nie tak wielkim) dobytkiem walczyłam prawie półtorej godziny. Być może dlatego, że zaczęłam od sklejenia kartonu nie tak, jak trzeba? ;-)

Przez cały tydzień walczyłam ze sobą i zastanawiałam się, czy chcę jechać na otwarcie nowego biura, ale w końcu się złamałam. Jedyna taka okazja... no i ciekawość, jak to wszystko wygląda, okazała się silniejsza ;-) Było warto. Zwłaszcza że firmowa impreza okazała się dobrym wstępem do nie mniej towarzyskiego wieczoru.

Najnowsze wpisy

Nie jestem w stanie rozciągnąć doby, choć bardzo bym chciała. Czasu mam tyle, co zawsze, ale że ostatnio postanowiłam go spożytkować na częstsze pisanie na fanpage'u, blog na tym troszkę ucierpiał. To chyba się nazywa kanibalizm ;-) Z drugiej strony, zaczynam rozumieć blogerów takich, jak Pigout, który pisze głównie na fanpage'u - jest to mniej wymagające (ot, napisać, poprawić, zarzucić grafikę), a odzew jest większy i zasięgi rosną szybciej. A co innego może bardziej zmotywować do działania, jak nie szybko widoczne efekty?

Na blogu w tym tygodniu:

Ładowanie baterii na wiosnę


Koszulki wstydu. Moje początki na Cupsell


Przegląd internetów

... a w nim:


No i po raz pierwszy od bardzo dawna nie mogę się doczekać pójścia jutro do pracy, ale nie bójcie się - w końcu mi przejdzie :-D

Co tam u Was nowego?

Obserwuj mój blog lifestylowy na:
Photobucket    Photobucket    Photobucket

14 kwietnia

Koszulki wstydu. Moje początki na Cupsell

Koszulki wstydu. Moje początki na Cupsell
Jak niektórzy z Was wiedzą, zajmuję się nie tylko copywritingiem i blogowaniem, ale także tworzę koszulki dla kobiet i dla informatyków. A jak w ogóle do tego doszło? Dziś opowiem Wam więcej o tym, w jaki sposób wylądowałam na Cupsell i zaczęłam tworzyć chwytliwe hasła na koszulki. Zobaczycie także te najmniej udane, debiutanckie egzemplarze ;-) To co, zaczynamy?

koszulki dla informatyków, koszulki dla kobiet

Dwa lata temu moje życie wyglądało kompletnie inaczej. Powiedziałabym, że było znacznie mniej uporządkowane: spędzałam około 2 miesiące, pracując za granicą, a potem mniej więcej tyle samo, siedząc sobie bezczynnie w domu. Stąd zrodziła się potrzeba zrobienia czegoś fajnego ze swoim wolnym czasem i pomysłami, które ciągle przychodziły mi do głowy. Pewnego dnia powiązałam fakty: Cupsell, wolny czas, nadruki na koszulki... i założyłam swoje dwa sklepy. Jeden z T-shirtami dla kobiet, a drugi - dla informatyków, z racji tego, że świat IT zawsze był mi bardzo bliski ;-)


Jednym z pierwszych wzorów, które stworzyłam, była koszulka z hasłem Ja mam szczęście w kartach, a Ty w miłości. Skąd taki tekst? Z życia! Pewnego wolnego popołudnia grałam w karty z moją drugą połówką i ciągle wygrywałam. Rozgrywkę podsumowałam właśnie tym hasłem. I tak mocno wryło mi się w pamięć, że kilka miesięcy później przy zakładaniu sklepu wiedziałam, co będzie jednym z pierwszych nadruków :-)

Wśród kobiecych koszulek są także moje pierwsze próbki rysowania na tablecie graficznym oraz nadruki bez tekstu (np. koszulka z gwiazdami lub koszulka z sercem), których chcę zrobić więcej, bo podoba mi się efekt. Tak bardzo, że chcę zamówić je także dla siebie.

Właściwie, najchętniej to zamówiłabym wszystkie, ale liczba sztuk ograniczona ;-)

W przypadku koszulek informatycznych, które były moim pierwszym sklepem... cóż. Te pierwsze hasła nie były zbyt udane. To właśnie jest koszulka wstydu - w sumie jedyna aż tak kiepska.



I tak, zapomniałam, że po angielsku to "łaj-faj" ;-)

Ale są takie debiuty, z których jestem już całkiem zadowolona - właściwie to cała reszta nadruków. Agent RJ-45 to chwytliwy szyfr zrozumiały dla tych, którzy zajmują się sieciami. RJ-45 to inna nazwa dla portu Ethernet - innymi słowy, gniazdka internetowego, które macie np. w komputerze i podłączacie do niego internet po kablu.

A już najbardziej dumna jestem z rozszyfrowania skrótu IT ;-)

Słowem: nie każdy debiut musi być nieudany. A nawet, jeśli jest - i tak można wszystko poprawić i dopracować.

Na przestrzeni tych dwóch lat moje sklepy mocno się zmieniały. Dodawałam i usuwałam kolejne wzory koszulek. Układałam je w porządku, by sklep wyglądał atrakcyjnie i przejrzyście (choć na Cupsell wcale to nie takie proste, bo ten ich edytor jest dość przaśny ;-)). Zmieniałam opisy (pamiętam te kilka sobót, które na to musiałam przeznaczyć...). Pracowałam też nad identyfikacją wizualną obu sklepów. Prowadziłam strony na Facebooku i oczywiście śledziłam kolejne wpadające zamówienia. Tych z roku na rok jest coraz więcej, mimo że ostatnio niewiele robię, a fanpage'e obu sklepów leżą odłogiem. W sumie to szukam na nie pomysłu, ale chyba po zmianie algorytmu nie bardzo jest sens coś tam robić.

Ważne, że te koszulki się podobają i mam na nie klientów. Dzięki temu, że dzielę się swoimi pomysłami, ludzie mogą nosić T-shirty z fajnymi, humorystycznymi nadrukami - i wychodzi na to, że ludzi z podobnym do mojego poczuciem humoru jednak trochę jest ;-) I w tym jest największa radość.

Które z moich koszulek podobają się Wam najbardziej?


Obserwuj mój blog lifestylowy na:
Photobucket    Photobucket    Photobucket

09 kwietnia

Ładowanie baterii na wiosnę. 2-8 kwietnia

Ładowanie baterii na wiosnę. 2-8 kwietnia
Święta, święta... i po zimie. Całe szczęście. W sumie to nie wiem, jak to się stało, że tak nagle po śniegu przyszło słońce i 23 stopnie, ale co ja tam będę wnikać... Cieszę się bardzo. Jest cudownie!

wiosenne pąki na drzewie

Przegląd tygodnia

Pamiętacie Lany Poniedziałek? To był dzień, który mówił: "zapomnij o wiośnie, mieszkasz w Polsce". Obudziłam się o 7 rano i okazało się, że... spadł śnieg. Wyobraźcie sobie moje zdziwienie, kiedy rozespana wstałam z łóżka i przecierałam oczy ze zdumienia, wyglądając przez okno. Może jednak wcale nie powinnam się tak dziwić, bo tegorocznej zimie ewidentnie zepsuł się kalendarz i przyszła, ale zdecydowanie nie na czas. Zegar biologiczny jej się rozregulował i przychodziła tak kilka razy, najwyraźniej licząc, że w końcu trafi. No i trafiła - jak kulą w płot. Śnieżną kulą.

A potem rozświeciło się słońce, śnieg stopniał i wreszcie zaczęłam mieć nadzieję.


W drugi dzień Świąt było rodzinnie i całkiem ciekawie. I dość głośno, co ja zazwyczaj kiepsko znoszę, ale tym razem nawet mi się podobało. Lubię ludzi o szerszych horyzontach, dlatego wybaczyłam im nadmiar decybeli ;-)

A po Świętach wróciłam do pracy... i znowu się pochorowałam. Myślicie, że to skłoniło mnie do wizyty u lekarza? No nie bardzo. Jakoś nie mam ochoty siedzieć w kolejkach z pewnie jeszcze bardziej chorymi ludźmi i wdychać jeszcze gorszych zarazków dla świstka gwarantującego mi święty spokój na następnych kilka dni.

Tym razem jednak pozbierałam się szybciej. Na tyle mi się to udało, że nawet byłam w stanie wyjść na stand-up Rafała Paczesia. Po raz pierwszy byłam w ogóle na takim występie na żywo i zdecydowanie wybiorę się jeszcze, bo było świetnie. Wyśmiałam się tak, że bolała mnie szczęka, mimo że Rafał poczucie humoru ma raczej mało kobiece. Ale ja też.

Pracowałam z domu przez chwilę. Znowu nie wyszło przekierowanie przesyłki i musiałam zajrzeć po swoją paczkę do biura. Przyszłam, zobaczyłam... i powiedziałam głośne: "O kurwa", bo spodziewałam się czegoś wielkości lodówki turystycznej, a nie całej lodówkozamrażarki. A co było w środku? No nie, nie lodówkozamrażarka. Będzie wpis na ten temat, więc cierpliwości ;-)

Do biura wróciłam w piątek... i okazało się, że od tej pory pracuję w biurze bez klamek.

Spędziłam też fantastyczną sobotę. Hasło-klucz: Częstochowski Rower Miejski. Niestety, pierwszy testowany egzemplarz najwyraźniej już po pierwszym tygodniu zaliczył awarię. Na szczęście, wszystkie pozostałe działały. Jestem zachwycona tym pomysłem i mam nadzieję, że stacji przybędzie.

Trochę niedzieli też udało mi się spędzić na dworze. Odkąd tylko zrobiło się słonecznie i ciepło, czuję niepohamowaną potrzebę wyjścia z domu. Dosłownie, jakbym była na baterie słoneczne i próbowała je naładować ;-)

Najnowsze wpisy

Na blogu w tym tygodniu:

Święta, swing i śnieg


Mieszkasz w bloku? Bądź człowiekiem


inkBOOK Classic 2. Czy warto? Recenzja czytnika


Przegląd internetów


Każdego ranka powtarzam modlitwę Stachury. "Dopomóż mi Boże, żebym się nie władował w jakąś historię, która mnie raczej nie obchodzi." A co ciekawe, niektórzy z własnej woli zawzięcie się ładują w nasze historie... by nie dać nam żyć inaczej niż wszyscy.

Kto jeszcze używa papierowych wizytówek? Ta pani używa, ale zdecydowanie wie, jak to robić!

Jakbyście siebie opisali, gdybyście musieli to zrobić w 40 znakach ze spacjami?

śmieszne ogłoszenia matrymonialne - "najbrzydsza w Siedlcach"

Mnie te opisy w ogłoszeniach matrymonialnych w jakiś sposób urzekły - bo ktoś potrafił zawrzeć clue w zaledwie kilku słowach. Ciekawa jestem, jakby się te panie opisały w CV na 40 zzs ;-) A Wy?

Co u Was ciekawego w tym tygodniu?

Obserwuj mój blog lifestylowy na:
Photobucket    Photobucket    Photobucket

06 kwietnia

inkBOOK Classic 2. Czy warto? Recenzja czytnika

inkBOOK Classic 2. Czy warto? Recenzja czytnika
Pytania z serii "czy warto coś kupić" rzadko doczekują się jednoznacznej odpowiedzi. Większość recenzji sprowadza się do dwóch punktów: "jeśli potrzebujesz tego, a tego, wybierz to" oraz "jeśli nie chcesz tego, a tego, nie wybieraj tego". Finito, zdecyduj sobie sam. Moja dzisiejsza recenzja zdecydowanie nie wpisuje się w ten nurt. Ale po kolei.

inkBOOK Classic 2

inkBOOK Classic 2 towarzyszy mi już od ponad roku. W tym czasie zdążyłam mieć kilka bardzo dobrych czytelniczo miesięcy, jak i kilka takich sobie, kiedy tylko leżał i się kurzył. Jeden z tych miesięcy właśnie trwa... gdzieś tak od listopada. Cóż, nie było mi ostatnio po drodze z Legimi.


Właśnie - Legimi to jest tutaj słowo-klucz. Klucz do wyboru modelu. Kiedy kupowałam czytnik, wiedziałam, że jestem skłonna do pewnych kompromisów na rzecz działającej aplikacji. To z góry wykluczyło Kindle'a oraz wszystkie nietypowe modele czytników. W tej chwili nadal wyklucza - wiem, że Legimi w fantastyczny sposób obeszło temat Kindle'i, ale to wciąż nie dla mnie, bo musiałabym zmienić pasujący mi idealnie abonament 1500 na Bez limitu, którego absolutnie nie potrzebuję, bo nie mam aż tyle czasu na czytanie.

Wiedziałam też z góry, że na pewno nie chcę tabletu udającego czytnik. Czasami można znaleźć takie "czytniki z kolorowymi ekranami", które tak naprawdę są bardzo słabej jakości tabletami: z wyjątkowo kiepskimi wyświetlaczami, parametrami i ogólnie - wszystkim. To nie wchodziło w grę, bo czytanie na podświetlanym LED ekranie na dłuższą metę bardzo męczy. Been there, done that.

W grę wchodził zatem albo inkBOOK, albo PocketBook. Z racji, że ten pierwszy łatwiej mi było kupić w korzystnej cenie, zdecydowałam się właśnie na niego. Wybrałam model Classic 2, który był wtedy jeszcze dość nowy, świeży i fajny.

czytnik inkBOOK Classic 2


Zainstalowanie Legimi było rzeczą najprostszą pod słońcem. Ot, włączyłam czytnik, zaktualizował się, po czym w liście proponowanych aplikacji pojawiło się Legimi. Wystarczyło kliknąć, by po chwili aplikacja nadawała się do użytku.

Czytnik robi świetne pierwsze wrażenie. Dobrze wygląda, jest smukły i leciutki. Lżejszy niż mój telefon ;-) Zapowiadał się na bardzo wygodne w obsłudze urządzenie - i po roku użytkowania potwierdzam, że każda sesja z lekturą jest naprawdę przyjemna. Ręce nie bolą, oczy zresztą też.

czytnik e-booków inkBOOK Classic 2


Dotykowy ekran e-ink faktycznie zachowuje się jak kartka w papierowej książce. Jedyne, co mi w nim nieco przeszkadza, to żółtawy kolor. Dotykowość też jest raczej dość umowa - owszem, te większe rzeczy, kiedy np. chcemy zmienić stronę, działają raczej bez zarzutu. Gorzej z zaznaczaniem cytatów, bo tutaj trudno o precyzję. W pozostałych przypadkach sytuację ratują fizyczne przyciski, które są bardzo mądrze rozmieszczone i zaprogramowane. Można też dostosować ich działanie do swoich potrzeb.

Brakuje mi też podświetlenia - no ale to był już mój świadomy wybór, ograniczony budżetem. Widziałam jednak na żywo także inkBOOK-a Prime i jego wyświetlacz podoba mi się bardziej. Przede wszystkim - jest bardziej czytelny (z tego, co pamiętam, kwestia lepszej rozdzielczości) oraz ma ładną, białą barwę. Podświetlenie sprawia, że można go używać nawet w ciemności. Tego mi trochę brakuje, bo czasami chciałoby się poczytać na noc, już bez lampy ;-)

W użytkowaniu jest również całkiem w porządku. Kilka miesięcy temu wyszła aktualizacja, która umożliwia personalizację ekranu głównego oraz wygaszacza. Ot, przyjemne dodatki, które umilają korzystanie z urządzenia.

Moja tapeta to tak naprawdę plakat i znalazłam ją we wpisie Karoliny.

inkBOOK Classic 2


Doczepić bym się mogła jedynie problemów z szybkością działania - która również jest bardzo umowna. Ja wiem, że płynności to sobie mogę oczekiwać od flagowego smartfona z ośmiordzeniowym procesorem, ale... kiedy aplikacja się zawiesza, przerzuca strony za daleko lub nie chce ich zmieniać, to po którymś razie łapię lekkie zniecierpliwienie. Z drugiej strony jednak, takie rzeczy działy się tylko w Legimi, więc dopuszczam myśl, że problem jest po stronie aplikacji.

Urządzenie samo w sobie nie jest jednak szybkie. Jego włączanie chwilę trwa, tak samo jak otwieranie książek. Jestem z tym pogodzona, bo w końcu nie dla szybkości kupuje się czytnik, ale czasami mogłoby to działać nieco sprawniej.

Ogólne wrażenie jest jednak bardzo dobre. Tym bardziej - za taką cenę. W momencie, kiedy go kupowałam, czytnik kosztował ok. 350 zł. W tej chwili znajdziecie go już za jakieś 320 zł, a jak dobrze poszukacie, to może jeszcze taniej. W tej cenie trudno o urządzenie, które jednocześnie będzie sobie dobrze radzić z tym, do czego je stworzono i na dodatek dobrze wyglądać. Zawsze trzeba pójść na jakiś kompromis i jestem tego świadoma. Czy inkBOOK Classic 2 jest wart polecenia? Moim zdaniem jak najbardziej. To dowód na to, że można stworzyć urządzenie, które jednocześnie będzie budżetowe i dobre. Bardziej niż wystarczające.

Do szczęścia przydałyby się tylko jeszcze jakieś dedykowane akcesoria. Ja na razie posiłkuję się usztywnianym etui na tablet (7 cali), które doskonale spełnia swoją funkcję. Poza tym jednak - czytnik ma wszystko to, co powinien mieć, działa i radzi sobie jak należy. A cena zachęca... ;-)

A Wy jak sądzicie? Znacie inkBOOK-a? Lubicie?

Obserwuj mój blog lifestylowy na:
Photobucket    Photobucket    Photobucket

04 kwietnia

Mieszkasz w bloku? Bądź człowiekiem

Mieszkasz w bloku? Bądź człowiekiem
Każdy wie, że lepiej mieszkać w swoim domu, niż w cudzym bloku z obcymi za ścianą. Ja też. Ale czasami nie bardzo jest opcja, żeby wszystko wyglądało tak w 100%, jak powinno, przynajmniej na jakimś etapie. Mnie życie po ponad 20 latach mieszkania w domu na zadupiach przedmieściach rzuciło do wielorodzinnych molochów ze ścianami z tektury i sąsiadami z nosaczy. Materiału mam już na dobrą powieść, a nie tylko na wpis na bloga... Dziś postaram się jednak w miarę ograniczyć do kilku krótkich porad, jak nie być chujem w bloku - bo może to i trudne, ale nie niemożliwe.

blok mieszkalny

1. Nie hałasuj

Na klatce, na schodach, pod cudzymi drzwiami, we własnym mieszkaniu... No po prostu postaraj się być w miarę cicho. Nie tłucz przedmiotami po ziemi i nie przesuwaj krzesła, jeśli możesz je podnieść. Szczególnie jeśli ktoś pod Tobą mieszka. Co innego na parterze - tam to hulaj dusza. No prawie, bo jak puścisz telewizor na wszystkie decybele, to sąsiedzi mogą mieć coś przeciwko temu, że im właśnie okna z framug wylatują... ale suwanie, szuranie, tupanie i cała reszta serii podłogowych dźwięków w takim przypadku raczej nie jest kłopotliwa, bo przeszkadzasz co najwyżej myszom w piwnicy.

No i pamiętaj, że cisza nocna to nie jest tylko jedna z opcji, a obowiązek. Jeśli koniecznie chcesz zrobić coś hałaśliwego, to postaraj się z tym wyrobić między tą 6 rano, a 22, a nie na odwrót... Słabo, gdy o północy rozkładasz tapczan i budzisz tym sąsiadów z dołu (sytuacja prawdziwa i powtarzająca się regularnie).

I nie gadaj na korytarzu z każdą przechodzącą koło Twoich drzwi sąsiadką albo... z własnymi kotami. Szczególnie o 8 rano w sobotę.


2. Daj znać, gdy planujesz remont albo nocną imprezę

Tylko tyle i aż tyle. Nic mnie tak nie wkurwia, jak uporczywe wiercenie, które nagle się zaczyna i nie wiem, kiedy się skończy. Szczególnie gdy próbuję pracować. Albo głośna impreza nade mną do 3 rano. Nie irytowałabym się jednak tak bardzo, gdyby szanowny sąsiad był człowiekiem i dał znać wcześniej, że ma coś takiego w planach.

3. Nie wtrącaj się w nie swoje sprawy

Tu znowu ukłony do sąsiadki z parteru, która z racji swojego "zaczepialstwa" wie zawsze o wszystkim. I uparcie do tego dąży. Naprawdę, nie da się przejść koło jej mieszkania tak, żeby nie wyściubiła nosa zza drzwi - a że mieszka na parterze, ma od razu 100% do skuteczności. Tylko mnie już nie zaczepia, bo jestem mało chętna do rozmów. Co ją interesuje, kim jestem, z kim jestem, gdzie pracuję i skąd pochodzę? Po to mieszkam w mieście, żeby mi się obcy ludzie w życie nie wtrącali... a wróć, to chyba tak w blokach nie działa.

Całą tę energię mogłaby znacznie lepiej zużyć: pójść do kościoła, zapisać się do chóru, zająć się wolontariatem. Tylu ludzi czeka na jej marnowaną uwagę!

Oczywiście, tu jest jeden wyjątek. Jeśli u sąsiadów ktoś kogoś bije, ktoś woła pomocy albo robi sobie melinę i baluje przez tydzień, to się wtrąć. Koniecznie! Wzywaj policję i orientuj się, co się dzieje (ty mówię o przypadku "woła pomocy", w pozostałych raczej nie warto, a i bezpieczne to też nie jest). Kiedy zatruliśmy się czadem, byłam miło zaskoczona, że sąsiad z dołu zauważył pogotowie i straż pożarną, i zajrzał zapytać, co się dzieje. Tymczasem wspomniana sąsiadka z parteru... udawała, że jej nie ma. Ot, priorytety.

4. Nie zagaduj kogoś, jeśli nie ma na to ochoty

Dzień dobry, Do widzenia, Proszę, Dziękuję, Przepraszam - tyle wystarczy do udanej komunikacji z sąsiadami. Nie trzeba dodawać: A skąd Pani pochodzi? A Pani narzeczony to skąd? A gdzie Pani pracuje? Wszystko można dograć. Pod warunkiem, że ktoś nie próbuje Cię przy okazji zagadać na śmierć, bo chce wydobyć z Ciebie informacje i realizować przeciwieństwo punktu 3. Nie każdy lubi small talk. No i myślę, że dopóki nie taszczę czarnych worków po schodach, a z mojego mieszkania nie dochodzą podejrzane krzyki, to raczej nie ma się czym interesować.


5. Posprzątaj po sobie czasem w mieszkaniu i wietrz

Wiesz, że w niektórych mieszkaniach rury pionu grzewczego idą przez trochę zbyt duże otwory w podłodze i suficie? I to tak duże, że do sąsiadów pod Tobą i nad Tobą docierają wszelkie zapachy  z Twojego mieszkania. Zwłaszcza te najbardziej upierdliwe i najmniej atrakcyjne: smród papierosów, gotowana kapusta, kiszone ogóry z toną czosnku... No i kurz. Dlatego właśnie warto posprzątać i wietrzyć, jeśli się ma mocne aromaty w mieszkaniu, bo być może zrobisz tym dobrze nie tylko sobie. Ja przez pół życia zastanawiałam się, czemu w pięć minut po odkurzeniu meble mam znowu całe w kurzu... a okazało się, że sąsiedzi z dołu w ogóle nie sprzątają.

Co byście dodali jeszcze do tej listy?

Obserwuj mój blog lifestylowy na:
Photobucket    Photobucket    Photobucket

02 kwietnia

Święta, swing i śnieg. 26 marca - 1 kwietnia

Święta, swing i śnieg. 26 marca - 1 kwietnia
Pomyślałam sobie ostatnio, idąc spać o 2 w nocy, że święta, które wymagają od nas wstawania rano i np. pójścia do kościoła na 6 rano, to jakieś wynaturzenie. Święta, wolne - aż się prosi, żeby odespać, prawda? Na szczęście, udało mi się. Teraz leżę sobie z komputerem, zadowolona, wyspana i najedzona tak w sam raz. To dobry moment na napisanie przeglądu tygodnia.

święta Wielkiejnocy

Przegląd tygodnia

Tydzień przed długim weekendem zawsze jest fajny. Nawet jeśli polega na gonieniu targetu, gorączkowym dopinaniu wszystkich tematów i kończy się wynikiem 3 razy większym, niż zazwyczaj. Zasuwałam jak mały robocik, ale dzięki temu już w połowie tygodnia mogłam zwolnić, bo to, co trzeba, było już zrobione. Co prawda trochę marudzę na te wszystkie targety i kejpiaje, ale skoro trzeba, to nie bardzo mam inne wyjście, niż jakoś z tym żyć.


Najbardziej jednak żyję w tym tygodniu iście rewolucyjną propozycją współpracy. Zaproponowano mi bowiem... reklamowanie na blogu swingowania. Pomijam kwestię, że dostałam maila od agencji z niezbyt dopracowaną stroną, podpisanego nazwą firmy, której w ogóle nie szło znaleźć w internetach (teraz już wiem, dlaczego) i to jeszcze w formie wiadomości z dokumentem w załączniku, co totalnie nie wzbudziło mojego zaufania. Ostatecznie jednak ryzyko to moje drugie imię, więc ściągnęłam załącznik. Kto nie ryzykuje, ten nie ma o czym pisać.

Potem oplułam telefon ze śmiechu. Nie mam pojęcia, co trzeba mieć w głowie (lub czego nie mieć), żeby blogerom proponować reklamowanie na blogu tak źle postrzeganej praktyki, jak wymiana partnerów... A potem z ciekawości postanowiłam podrążyć temat i dowiedzieć się, co z tego mogłabym mieć.

Propozycja była iście nie do odrzucenia: podaj adres, my Ci wyślemy informacje. W fajnej formie. Cóż to ta "fajna forma"? Może chcieli mi wysłać od razu parę swingersów?

I dalej: opublikuj na blogu NASZ tekst. Pytam się, co ja z tego będę miała - dowiedziałam się, że na wynagrodzenie nie mogą się zgodzić. Jak rozumiem - proponują mi zatem prestiż i satysfakcję, ewentualnie barter (choć dalej nie jestem pewna, jak wygląda barter w temacie swingowania), więc podziękuję. Tak właściwie to podziękowałam już na etapie "zareklamuj swingowanie", bo po pierwsze, jestem przeciwna takim praktykom i uważam je za zdradę, a po drugie, sprawy łóżkowe to zdecydowanie nie jest temat na blogi.

Nawet uzasadnienie "Bo ma pani ciekawy blog i porusza różne tematy" mnie nie kupiło, bo wyraźnie ktoś tego ciekawego bloga nie przejrzał. Nie zorientowali się nawet, że nie poruszam na nim w ogóle związkowych tematów. Pasuje to swingowanie do mnie jak laweta do Toyoty... No i jaki sens reklamować coś, czego się nie robi? W sumie, w tym momencie powinnam się pewnie poczuć urażona, że proponują mi coś takiego, bo najwyraźniej posądzają mnie o uskutecznianie takich praktyk. Dżizas... Jest prawnik na sali? Bo się właśnie zaczęłam zastanawiać, czy to już jest zniesławienie.


Tak oto propozycja ląduje w zeszyciku z podpisem "Najgłupsze propozycje współpracy" i być może jeszcze tu wróci. To naprawdę dobry temat do obśmiania i za to tajemniczej agencji serdecznie dziękuję - daliście mi powód do stworzenia masy lol contentu.

Trudno jest przebić coś takiego, dlatego przejdźmy już może do kolejnej części przeglądu tygodnia :-)

Najnowsze wpisy

... a wśród nich poprzedni tygodnik, Filmowe Inspiracje i coś ekstra.

Trzeci post miał dotyczyć czegoś całkiem innego... ale ta jakże "udana" propozycja mocno mnie zainspirowała. Tak powstała moja ironiczna wizja reklamowania swingu na blogach. No, a właściwie to nie moja, a Gremlina. Jest ogień. Jak zawsze. I'm sarcastic and what is your superpower?

Copywriter-purysta i wiosna


8 filmów, które warto obejrzeć


Wpis, którego nie było: blogerzy o swingowaniu



Przegląd internetów

No to tak... po pierwsze, najwyraźniej ktoś spędził pół życia, macając lustra, a potem podzielił się z nami wnioskami. Trafiłam na ten artykuł przez przypadek i do tej pory nie mogę się po nim pozbierać. I co najgorsze, teraz sama macam lustra... może też potem o tym napiszę.

Troszkę się też powyzłośliwiałam na Facebooku - bo trudno jest nie skomentować tak sensacyjnych doniesień. I dla jasności: współczuję dziewczynie. Tylko nie jestem pewna, czego bardziej: wykorzystania przez niewydarzonego kolesia, czy niewykorzystania umiejętności myślenia (zakładam, że takową jednak posiadała...).

No i oczywiście, na sam koniec, z racji tego, że mamy Wielkanoc, życzę Wam oczywiście wesołych Świąt :-) Nawet mimo tego, że znowu pogodzie coś się pochrzaniło i właśnie sypnęło śniegiem...

A co tam u Was nowego?

Obserwuj mój blog lifestylowy na:
Photobucket    Photobucket    Photobucket
Copyright © Blog lifestylowy - Pomysłowa , Blogger